بسم الله الرحمن الرحیم
نَادَى جَبْرَئِیلُ بَیْنَ السَّمَاءِ وَ الْأَرْضِ بِصَوْتٍ یَسْمَعُهُ کُلُّ مُسْتَیْقِظٍ تَهَدَّمَتْ وَ اللَّهِ‏ أَرْکَانُ‏ الْهُدَى‏ وَ انْطَمَسَتْ وَ اللَّهِ نُجُومُ السَّمَاءِ وَ أَعْلَامُ التُّقَى وَ انْفَصَمَتْ وَ اللَّهِ الْعُرْوَةُ الْوُثْقَى قُتِلَ ابْنُ عَمِّ مُحَمَّدٍ الْمُصْطَفَى قُتِلَ الْوَصِیُّ الْمُجْتَبَى قُتِلَ عَلِیٌّ الْمُرْتَضَى قُتِلَ وَ اللَّهِ سَیِّدُ الْأَوْصِیَاءِ قَتَلَهُ أَشْقَى الاخرین
«پس از رحلت نبی اکرم (ص) و شکل‌گيری آن حوادث، اميرالمؤمنين(ع) به طور مستقيم با سران ظلم و نفاق درگير نمی‌شوند؛ بلکه با اتخاد تدابير بلندی که در شأن معصوميت و ولايت امام است، به جنگ با محصول آنها، يعنی “نکث” و “قسط” و “مروق” می‌روند و چشم فتنه را کور می‌کنند. 

لذا سرحلقه بصيرتی که محصول رويارويی‌های اميرالمومنين (ع) با ناکثين و قاسطين و مارقين است، ارزشمندترين و غنی‌ترين سرمايه شيعه در طول تاريخ بوده است.

حضرت، آن وقتی آماده شهادت شدند که مأموريت خودشان را در کور کردن چشمِ «ظلماتٌ بعضها فوق بعض» _ که همان ظلمات حاصل از آن حوادث است _ تمام کرده بودند. شاهد اين مطلب بخشي از زيارت غديريه است که می‌خوانيم: «وَ لَمَّا رَأَيْتَ قَدْ قَتَلَتْ النَّاكِثِينَ وَ الْقَاسِطِينَ وَ الْمَارِقِينَ، وَ صَدَّقَكَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ وَعْدَهُ، فَأَوْفَيْتَ بِعَهْدِه»؛ [زمانى كه ديدى پيمان‌شكنان و ستمكاران و بيرون‌رفتگان از دين را كُشتى، و رسول خدا _كه درود خدا بر او و خاندانش باد_ وعده‌اش را به تو راست گفته بود، تو هم به عهدش وفا كردى]». 

?استاد محمد مهدی میر باقری