به الگوهایمان نگاه کنیم

کامل‌ترین اسوۀ حبّ و بغض، حضرات معصومین(علیهم‌السلام) هستند. مثلاً آنجا که حرّ توبه کرد و نزد امام حسین(علیه‌السلام) آمد، حضرت خوشحال شدند؛ اما نه برای اینکه یک نفر به یارانشان اضافه شد، بلکه از اینکه یک نفر دیگر انسانیت را یافت و ظهور داد.
اصلاً تعداد یاران امام، از این جهت مهم بود که به افرادی که وجودشان را می‌شناسند و انسانیت را ظهور می‌دهند، اضافه می‌شود؛ که اگر فقط افزایش سپاهیان جنگاور منظور بود، امام شب عاشورا به آن‌ها نمی‌گفتند: اگر می‌خواهید، بروید! 
حتی آنجا که حضرت زینب(سلام‌الله‌علیها) فرمودند: جز زیبایی نمی‌بینم، برای این بود که اوج #انسانیت به ظهور رسیده بود، نه اینکه رفتار زشت سپاه مقابل زیبا باشد.